Uitgesproken door Simon Williams, de neef van Judy, op vrijdag 23 augustus 2024 in het uitvaartcentrum Westgaarde te Amsterdam.
Een hele goede middag allemaal. Namens Judy’s familie wil ik beginnen met jullie allemaal heel erg te bedanken voor jullie aanwezigheid vandaag. Gezien de locatie en de beperkte tijd was het voor velen van ons niet makkelijk om vanuit het VK te reizen, maar we waarderen alle steun en vriendelijke woorden die we hebben ontvangen van Judy’s vrienden hier in Nederland, met name van de tafeltennisgemeenschap. Het was een genoegen om te horen dat Judy zo hoog aangeschreven staat en met zoveel oprechte genegenheid wordt behandeld. Ik ben ook blij dat sommigen die er niet persoonlijk bij konden zijn, zich via de livestream bij ons kunnen aansluiten en vandaag met ons mee kunnen doen.
Ik ben bang dat mijn taalvaardigheden veel slechter zijn dan die van Judy, dus ik kan geen Nederlands spreken. Als iemand echter een transcriptie in het Nederlands wil, laat het me dan achteraf weten en dan kunnen we dat regelen.
Het was op 25 februari 1944 dat Judith Yvonne Williams werd geboren in Colney Heath nabij St Albans in Hertfordshire, ten noorden van Londen. In die tijd was de Tweede Wereldoorlog in een kritieke fase. Het was het einde van de zogenaamde “Grote Week” van strategische geallieerde bombardementen, en ook de dag van het bombardement op het Londense huis van koningin Wilhelmina van Nederland.
Judy’s vader William (bekend als Bill) was een radio-ingenieur, en minder dan 4 maanden later werd hij benoemd tot waarnemend kapitein en moest hij afscheid nemen van zijn vrouw Marjorie en babydochter toen hij werd ingezet in India om te werken voor de Special Operations Executive aan radiotelefoon- en radarsystemen.
Bill keerde in november 1945 terug naar het VK en werd 3 maanden later ontslagen. Toen werd in november 1946 Judy’s broer Peter, mijn vader, geboren. Kort daarna kochten Bill en Marjorie het Dagmar House Hotel in Hatfield en begonnen ze het te runnen. Judy en Peter groeiden daar op en begonnen tafeltennis te spelen in een geprefabriceerde speelkamer die Bill in de tuin van het hotel had gebouwd. Judy vertelde me ooit dat het net groot genoeg was om te voldoen aan de internationale tafeltennisnormen.
Er werden een paar teams gevormd in het hotel en ze speelden in de lokale Welwyn Hatfield-competitie. Judy begon op 13-jarige leeftijd juniorenwedstrijden te spelen voor Hertfordshire. Twee jaar later won ze de nationale U15-finale van de Eagle/Girl Championships of Great Britain. Ze won al snel countytoernooien in Hertfordshire en in het hele land, en maakte in januari 1960 een winnend internationaal debuut in Duitsland, samen met andere beroemde spelers, nog voordat ze 16 was. Later dat jaar won Judy de News of the World Coach and Pupil-trofee, uitgereikt door de gelijknamige eigenaar van het vakantiekamp Billy Butlin. In 1961 won ze vervolgens de juniorenmeisjesdubbel op de English Open.
Vanaf haar elfde ging Judy naar de St Albans Girls Grammar School, waar ze haar interesse en talent voor talen ontdekte. Ze begon met Frans en Latijn op school en was de eerste in de familie die naar de universiteit ging. Ze studeerde Duits en Russisch in Birmingham, met een beetje Spaans onderweg. Omdat ze in de Midlands woonde, was Warwickshire Judy’s volgende tafeltennisprovincie en het was ook in deze tijd dat ze in 1963 haar eerste wereldkampioenschappen speelde.
Tegen de tijd dat Judy afstudeerde, waren haar ouders verhuisd naar Eastbourne in Sussex aan de zuidkust, dus sloot ze zich aan bij het countyteam daar, waar ook mijn vader deel van uitmaakte. Daar won ze maar liefst negen keer het damesenkelspel op de Sussex Closed Championships!
Meer wereldkampioenschappen volgden in 1967 en ’69, evenals de Europese kampioenschappen in Moskou in 1970. Het hoogtepunt van Judy’s prestaties was echter het winnen van de Engelse nationale kampioenschappen in 1969 na zware wedstrijden met verschillende topspelers. Tafeltennis krijgt zelden veel aandacht op de Britse televisie, maar mijn vader vertelde altijd dat het weer die dag zo slecht was dat bijna alle andere sporten werden afgelast en de BBC live verslag deed van bijna de hele finale!
Judy’s taalkennis bracht haar ertoe om een vertaalcarrière te beginnen bij Shell Oil Company, waar ze werkte in Shell Centre bij Waterloo in Londen. Shell bood handig genoeg sportfaciliteiten in de kelder, waaronder tafeltennistafels, en dit stelde Judy en mijn vader in staat om te trainen en te spelen in de Central London League. Daar was ze een viervoudig winnaar van de J M Rose Bowl, waaronder in 1971 toen Coca-Cola voor het eerst het Engelse tafeltennis sponsorde en hun Managing Director de presentatie deed.
Halverwege de jaren 70 bracht Judy’s vertaalcarrière bij Shell haar naar Amsterdam, waar ze Nederlands toevoegde aan haar indrukwekkende taalvaardigheden en lid werd van het Nederlandse nationale tafeltennisteam en een belangrijk lid werd van de club die Amsterdam ’78 werd en waar we binnenkort meer over zullen horen. Hoewel Judy nog in Engeland was toen ze bruidsmeisje was op de bruiloft van haar broer met Linda, mijn moeder, in 1973, woonde ze hier al toen ik twee jaar later werd geboren. Dus voor mij en mijn jongere broers en zussen Clare (waar we later meer over horen) en Robert was ze altijd tante Judy die in Amsterdam woonde. Normaal gesproken kwam ze ongeveer een keer per jaar naar het VK, vaak met Kerstmis, en een bliksembezoek aan vrienden en familieleden. Hoewel ik niet weet of het echt waar was, suggereerden deze bezoeken vaak dat Judy een erg hectisch leven leidde waarin ze nauwelijks alles kon inplannen en altijd te laat leek te komen. Ik herinner me meer dan eens dat ze zei dat ze was vergeten om tijd te nemen om te slapen tijdens de lange rit van Amsterdam via Calais naar Engeland. Soms begon ze de dag zonder zelfs maar een slaapplaats te hebben. Maar als we Judy zagen, genoot ze altijd van lekker eten en een goed gesprek tot laat in de avond, en natuurlijk drie kopjes thee! En als ze met Kerstmis kwam, keek ik vooral uit naar het marsepeinen fruitbrood dat ze meebracht, evenals de grote chocoladeletters voor elk van ons in de vorm van onze initialen.
Terug in Amsterdam had Judy een typisch Nederlands huis met meerdere verdiepingen gekocht in de Korte Kolksteeg 5. In 1981 trouwde ze met Kemal Çelik uit Turkije, waardoor ze weer een nieuwe taal leerde spreken. Hij verbouwde de benedenverdieping van het huis tot een coffee shop, de Magnolia Coffee Shop, zoals ik gisteren ontdekte. Helaas was de zaak uiteindelijk niet succesvol en kwam er een einde aan zowel dit als hun relatie. Daarna verhuisde Judy naar een appartement in de Popendrechtstraat, dat ik in 2015 met mijn vader kon bezoeken en waar ik ook haar toenmalige huisgenoot Pieter en zijn husky kon ontmoeten!
Judy was in de jaren negentig met vervroegd pensioen gegaan bij Shell en hoewel ze af en toe wat freelance vertaalwerk deed, kon ze hierdoor steeds meer tijd besteden aan tafeltennis. Ze bleef niet alleen spelen voor de plaatselijke club, maar ook op nationale kampioenschappen en internationale veteranenevenementen. In 1988 werd ze tweede in het enkel- en dubbelspel voor vrouwen boven de 40 op de wereldkampioenschappen veteranen in Zagreb en in 2001 won ze een bronzen medaille op het enkelspel voor vrouwen boven de 50 op de Europese kampioenschappen veteranen in Denemarken. Ondanks een reeks gezondheidsproblemen, waaronder hartproblemen, gehoorverlies en met name heupproblemen die haar mobiliteit ernstig beïnvloedden, bleef Judy tafeltennis spelen en coachen tot de Covid-19-pandemie in 2020. Ik was verbaasd om te ontdekken dat, hoewel ze een looprek nodig had om zich te kunnen verplaatsen, zelfs vrij langzaam, ze nog steeds vastberaden was en in staat was om tafeltennis te spelen. Ik twijfel er niet aan dat dit het allerbelangrijkste was dat haar gedurende bijna al haar 80 levensjaren een gevoel van betekenis, identiteit en doel gaf.
Helaas kon Judy vanwege de pandemie reisbeperkingen niet naar Engeland reizen voor de begrafenis van mijn vader in 2021, maar ik kon wel een aantal keer met haar spreken en contact houden. Na een langdurig verblijf in het ziekenhuis in 2022 verhuisde Judy naar het Flevohuis Verpleeghuis in Kramatplantsoen en afgelopen najaar naar Eben Haezer in Wisseloord. De manager daar vertelde me dat Judy, hoewel ze stil was, een vriendelijke, warme en aardige bewoner was. En gisteravond ontmoetten we daar een van haar buren die Judy’s humor en de twinkeling in haar ogen beschreef. Ik weet zeker dat velen van ons Judy zo zullen herinneren. Iemand die een positieve impact heeft gehad op de levens van veel meer mensen dan we ons misschien realiseren. De afgelopen week heb ik veel warme berichten en mooie herinneringen ontvangen van de tafeltennisgemeenschap, zowel hier als in het VK. Een leven dat door de decennia heen heeft geresoneerd. En hoewel het overlijden van mijn tante verdriet met zich meebrengt, is het een leven dat we vandaag graag samen kunnen vieren.